Verborgen achter stapels met kleding staan in mijn linnenkast drie dozen. In deze dozen -of eigenlijk is het een mand, een schoenendoos en een Ikea-opbergbox- zit een groeiende collectie van mijn meest waardevolle bezit: een ratjetoe van kaarten en brieven. Verjaardagskaarten van familieleden, wat ansichtkaarten met vakantiegroeten, briefjes die mijn zus stuurde toen we nog een huis deelden, geschreven berichtjes van oud-collega’s en de nodige liefdesbrieven en afscheidsbrieven.Af en toe graaf ik in een van deze dozen om mezelf een warme herinnering cadeau te doen.
Vandaag kwam ik op die manier een kaart tegen van juf Annemieke, mijn favoriete juf. Toen ik in groep 5 zat nam ze halverwege het jaar afscheid als juf. Wat was ik verdrietig. Niet lang na haar vertrek probeerde ik haar te bellen (dat mocht, zo leuk was ze). Ik kan me dat moment nog goed herinneren. Hoe vreselijk zenuwachtig ik was toen de telefoon overging en de paniek die ik voelde toen hij werd doorgeschakeld naar de voicemail. Ik geloof dat ik nog iets gestotterd heb, maar uiteindelijk halverwege mijn zin heb opgehangen.
De vluchtige aard van modern contact, zoals bellen, appen of mailen, doet niet altijd recht aan de diepte van een relatie. In haar boek "Stil de tijd" benadrukt Joke J. Hermsen het idee dat tijd nemen voor rust en reflectie gunstig is voor het verdiepen van onze relaties met anderen. Met andere woorden, langzamere vormen van contact, zoals het schrijven van brieven, kunnen ons helpen om onszelf beter te begrijpen en een diepere verbinding met anderen te maken.
Nu, decennia later, kom ik de reactie van juf Annemieke tegen op mijn vage telefoontje. Een kaart ter grote van een A4tje met op de voorkant Diddle (Diddle is een witte getekende muis die zich in de jaren 90 als plaag over basisscholen verspreidde). Tussen het karton van de kaart vind ik vier vellen papier vol geschreven door de juf. In grote zwarte letters staat op de kaart "Ik mis jullie heel erg!" met het verzoek aan mij om de brief aan de klas voor te lezen.
Een lange brief die met aandacht en liefde was geschreven. Die ik in alle rust kon lezen en herlezen en nog eens herlezen. Zonder dat er direct iets van mij werd verwacht. Een stukje contact dat niet vervliegt. Waar ik me steeds opnieuw tot kan verhouden. En waar ik zelfs 23 jaar later een glimlach van op mijn gezicht krijg.
Misschien heb je zelf ook wel zo’n verzameling brieven en kaartjes. Mocht je daar iets van willen delen, heel graag! Je kunt een e-mail sturen naar info@12brieven.com, en wie weet zal de volgende blog gewijd zijn aan de analoge post die jij hebt ontvangen.